Մեր բարեկամներից մեկի հարսանիքն էր, մեզ հրավիրել էին, դե չկարողացա մերժել, չնայած չէի ուզում գնալ, հեռու բարեկամներ են։ Ոչ մեկին չէի ճանաչում, շատ եմ ամաչում նման դեպքում, գնում եմ հարսանիք ու ոչ մեկի չեմ ճանաչում։
Ստիպված տեղիցս չեմ շարժվում, մինչև հարսանիքի վերջանալը։
Էս անգամ էլի տենց հարսանիք էի գնացել, մերոնցից էլ մարդ չկար հետս։ Տղայի բարեկամներից մեկը եկել կպել էր ինձ համոզում էր, որ հետը պարեմ։ Չէի ուզում, մի տեսակ պարելու տրամադրություն բացարձակ չունեի։ Երբ տեսավ շատ համառ եմ ու չեմ պարելու, եկավ գրկեց տարավ պարահրապարակ։
Չեք պատկերացի, ինչ տիպի ամոթ էր էտ պահը։ Բոլորը ինձ էին նայում։ Հետո էտ հարսանիքից հետո, ամեն բան շատ փոխվեց։ Մենք սկսեցինք շփվել, ես հավանեցի իրեն ու նշանվեցինք։ Ով կպատկերացներ, որ էտ դեպքը կարող էր էսքան բան փոխեր իմ կյանքում։