Ես գնացի կայարան։ Ես ծրագրում էի մի քանի օրով քաղաք գնալ։ Կայարանում տեսա մի հղի աղջկա։ Նա բավականին երիտասարդ էր, գեղեցիկ, նստած նայում էր պատուհանից դուրս և լուռ արտա սվում: Նա շփոթված տեսք ուներ։ Մոտակայքում մի փոքրիկ պայուսակ կար, բայց ինչ-որ բան ինձ հուշում էր, որ նա գնացքին չի սպասում։ Երկուշաբթի մեկնեցի ու ընդամենը հինգ օրից վերադարձա։ Այդ աղջիկը կրկին նստած էր նույն տեղում։ Ես որոշեցի գնալ նրա մոտ և խոսել:
Նա ակնհայտորեն օգնության կարիք ուներ: Երբ հարցրի նրան, թե ինչու է այդտեղ նա պատասխանեց. -Ինձ տնից դուրս հանեցին։ Ես այստեղ եմ ապրում,- ասաց աղջիկն ու արցո ւնքները հոսեցին նրա այտերի վրայով։ Ինձ սկսեցին հետաքրքրել նրա կյանքի մանրամասները։ Պարզվեց, որ նա որբ է։ Նրա անունը Եվա է։ Ես որոշեցի Եվային հրավիրել իմ մոտ։ Նա սնվեց, տաքացավ և շարունակեց իր կյանքի պատմությունը։
Երբ նա քսան տարեկան է եղել, նա եկել է մեծ քաղաք, հանդիպել իր ապագա ամուսնուն, ով դարձել է քաղաքացիական ամուսինը։ Նրանց հարաբերությունները արագ են զարգացել և շուտով այս աղջիկը տեղափոխվել է նրա մոտ։ Ամուսինը հաճախ է ծաղրել նրան, քանի որ գիտեր, որ իրեն պաշտպանող չկա։ Ամուսինը, կարծես թե, չի ցանկացել նրա հետ ընտանիք կազմել, ուստի, իմանալով, որ աղջիկը հղի է, նրան տնից վռ նդել է։
Նա գնացել է կաjարան և կայարանը դարձել է նրա տունը: Բայց փաստն այն է, որ նա շուտով երեխաներ կունենա, իսկ գյուղում նույնիսկ նորմալ բ ժիշկ չկա, որ ընդունի երեխայի ծնունդը։Ուստի որոշեցի, որ նա կապրի ինձ հետ և ես կօգնեմ նրան ինչով կարող եմ։ Ես օգնություն խնդրեցի ընկերուհիներիցս ու ծանոթներիցս։ Նրանք բերեցին մանկական շորեր, տարբեր տեսակ շշեր,
գուլպաներ, նույնիսկ կարողացել են մանկասայլակ գտնել։ Շուտով ծնվեց փոքրիկ Յանան։ Երբ երեխան գնաց մանկապարտեզ, ես Եվայի համար աշխատանք գտա գործարանում։ Նա իրեն լավ դրսևորեց որպես իր ոլորտում պրոֆեսիոնալ և շուտով նա բարձրացավ ղեկավարի պաշտոնի: Եվան և Յանան դարձան իմ կյանքի անբաժանելի մասը և ինձ համար կարևոր մարդիկ։