Երբ հարսս ասեց տաքսին կանչել եմ դուրս արի, ինձ թվաց, թե ծերանոց է տանում, բայց․․․Հենց իմացա ուր ենք գնում, չկարողացա զսպել արցունքներս։Հարսս կոշտ ու կոպիտ բնավորություն ունի։ Շատ ժամանակ հնարավոր է՝ անգամ չզգա, որ վիրավորում, նեղ ացնում է ինչ- որ մեկին։ Որդիս, սակայն, նար հետ շատ հաշտ ու համերաշխ է ապրում։
Միշտ գովում է պատրաստածները, ասում, որ շնորհակալ է նրանից։Մի օր էլ լսեցի, որ հարսս ասաց․ «Հերիք է մայրդ էստեղ ապրի, հիմա կտեսնես՝ ինչ կանեմ»։ Արագ բարձրացավ իմ սենյակ ու ասաց, որ իրերս հավաքեմ, դուրս ենք գալիս։Ենթարկվեցի առանց հարցերի, բայց հասկացել էի, որ ուզում է ինձ ծերանոց տանել։
Մտածում էի, որ անպիտան եմ ու լաց էի լինում։ Նստեցինք մեքենան ու շարժվեցինք։ Երկար ճանապարհ լուռ անցնելուց հետո ի վերջո մեքենան կանգ առավ մի շենքի առաջ, որն ինձ ծանոթ էր։ «Իջիր, մամ ջան»,- ասա հարսս, ու ինձ թվաց, թե հասանք ծերա նոց։
-Ծանոթ չէ՞ քեզ այս շենքը,- հարցրեց նա։՛
-Ծերանոցի շենքը չի՞,- միամտորեն ասացի ես, ինչն առաջացրեց հարսիս ծիծաղը։ ադ
Մտանք մի տուն, որը տեսնելով արցունքներս զսպել չկարողացա։ Դա իմ մանկության տունն էր՝ հին շենքի մի անկյունում, որ վաճա ռել էինք․ ինչպե՞ս չէի ճանաչել։
Գրկեցի հարսիս ու արտասվեցի։ «Մամ ջան, այս տունը ես եմ գնել իմ աշխատանքով։ Կարծում եմ՝ ծննդյանդ օրն ավելի լավ նվեր չէի կարող անել»։ Իրոք որ։ Տեղափոխվեցի այնտեղ ապրելու։ Սիրում եմ երեխաներիս։