3 ժամից ավելի կայարանում սպասելուց հետո վերջապես գնացք նստեցինք․ Այնքան էի հոգնել, որ չիմացա, թե ինչպես քնեցի, մոռա նալով որդուս մասին․ Երբ արթնացա․․․Իմ կյանքը քաղաքում լավ չդասավորվեց: Դեռ փոքր ժամանակ երազում էի դուրս գալ գյուղ ից, որտեղ ապրում էի, և վերջապես տեղափոխվել քաղաքում ապրելու։
Բայց դա այնքան էլ լավ չստացվեց, որքան ես սպասում էի: Քաղաքում ուսումս ավարտեցի, աշխատանք և ընկեր գտա, սակայն մին չև ամուսնանալը հղ իացա, և այդ երիտասարդը, պատասխանատվությունը ստանձնելու փոխարեն, ուղղակի փախավ և անհետա ցավ:
Ես չէի պատրաստվում նրան փնտրել, դեռ չէի կարողանում պահել, ուստի որոշեցի երեխայի հետ վերադառնալ իմ գյուղ։ Եկա կայա րան, բայց,երեխայի պատ ճառով ուշացա, իսկ հաջորդ գնացքը կլիներ միայն երեք ժամ անց:
Ես շատ էի հոգնել և գնացքում անմիջապես քուն մտա՝ լրիվ մոռանալով երեխայի մասին։ Հիշելով որդուս՝ արթնացա, բայց նա չկար։ Ես վա խե ցած շուրջս նայեցի: Որդիս ուրախ խաղում էր մի տղամարդու հետ: Այդ ժամանակ ես նույնիսկ չէի կարող մտածել, որ դա կլինի մեր երկար հարաբերությունների սկիզբը: