— Էդ լա կոտին դիր ձեռիցդ, ու արի սեղան դիր, ուտել եմ ուզում, կո պիտ ասաց ամուսինը ու դուրս եկավ, երբ վերադարձավ տանը լռույթուն էր, նա ամեն ինչ կսպասեր, միայն ոչ դա, ամուսնու
Դավիթն աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն էր, քանի որ ուներ սիրելի կին՝ Սոնան: Նա այնպես էր սիրում նրան, որ ավելին անհնար էր պատկերացնել։ Թվում էր, թե նրանք ընդմիշտ անբաժան են լինելու։ Սոնան ներում էր նրա բոլոր քայլերը: Դավիթն ամբողջ գիշեր տանը չէր լինում, այլ զվարճանում էր ընկերների հետ, իսկ կինը արդարացնում էր նրան՝ մտածելով, որ երիտասարդ է: Սոնան շատ դիմացավ, փակում էր աչքերը ամուսնու քայլերի վրա: Բայց որդու ծնունդից հետո Սոնան չ փոխվեց։ Նա կտրուկ չափահաս դարձավ,սկսեց այլ աչքերով նայել կյանքին:
Իսկ այն, որ Դավիթը հայր էր դարձել, նրան իրականում չէր անհանգստացնում։ Դավիթը օրվա մեջ նույնիսկ հինգ րոպե որդուն տեսնելու ցանկություն չուներ, փոքրիկի լա ցը նրան զա յրացնում էր: Մի երեկո նա առանց տրամադրության վերադարձավ տուն և կնջից պահանջեց, որ ուտելիքը տաքացնի: Բայց երեխան ջերմում էր և լա ց էր լինում, նրա փ որը ցա վում էր: Սոնան ասաց, որ ամուսինն ինը տաքացնի: — Էդ լա կոտին դիր ձեռքիցդ ու ինձ համար նորմալ կերակուր պատրաստիր: Դավիթը սկսեց բղա վել, բայց Սոնան երեխային գրկած մտավ ննջարան: Դավիթը գնաց նրա հետևից, կտրուկ շրջեց նրան և հար վածեց նրա այտին։
Հետո դուրս եկավ տնից։ Սոնան հասկացավ, որ հենց այդ պահին նրանց ամբողջ ընտանեկան կյանքն ավարտված է։ Աղջիկը սկսեց հավաքել իրերը։ Երբ ամուսինը վերադարձավ տուն, լռություն էր։ Նա կարծում էր, որ կնոջը հաջողվել է հանգստացնել երեխային։ Բայց իրականում տանը պարզապես մարդ չկար։ Հիմա Դավիթը ընդմիշտ մենակ մնաց։ Որքան էլ նա փորձեց ներողություն խնդրել և խնդրել Սոնային վերադառնալ, նա չկարողացավ նե րել նրան։ Նա շատ բան էր ներել նրան: Իսկ Դավիթն այլ կին չփնտրեց, իմաստը չտեսավ, քանի որ սիրում էր միայն Սոնային: