Ամեն անգամ, երբ ամուսինս հարբած գալիս էր տուն, ինձ տանից դուրս էր հանում․ Մի օր էլ չդիմացա ու որոշեցի մի լավ դաս տալ․․․Ընենց դաս տվեցի, որ ամբողջ կյանում չի մոռանա:Ես չհասկացա, թե ինչ կատարվեց: Հանգիստ, նորմալ ապրում էինք, բայց մի օր մարդս հարբած եկավ տուն ու ինձ տնից դուրս արեց:
Ես նրան շատ էի սիրում, մտածում էի,որ առանց նրա ուղղակի չեմ կարող ապրել։Ես ինքս չհասկացա,թե ինչպես դա տեղի ունեցավ։Մի նչև էդ պահը ես համոզված էի, որ սիրում ա ինձ: Նա ասեց, որ հոգնել ա ինձանից, որ այլեւս չի ուզում ինձ տեսնել, որ վաղուց էր փորձ ում ինձ այդ մասին ասել, բայց չգիտեր, ոնց ասեր ինձ:
Ու դրա համար հարբել էր: Ինձ շատ ցա վ պատճառեց այդ խոսքերը լսելը: Հաջորդ օրը, երբ նա սթափվեց, ոչինչ չէ: Ես ոչինչ չէի ուզում, չէի մտածում աշխատանքի, իմ և իմ կյանքի մասին: Բայց աստիճանաբար ծնողներս ու ընկերուհիներս ինձ վերադարձրին սովորական ապրելակերպի։
Ես նույնիսկ հանդիպեցի մի գեղեցիկ տղայի: Նա սկսեց ինձ հետևել, առանց մեծ ծաղկեփնջի նա ինձ չէր թողնում տուն գնամ։ Եվ հետո մի օր ես ժամադրությունից տուն էի վերադառնում մեծ ծաղկեփունջով, և ահա մուտքի մոտ տեսա նախկին ամուսնուս։ Ես ձևացրի, թե նույնիսկ չեմ ճանաչում նրան և հպարտորեն անցա կողքով, փայլում էի երջանկությունից և ուրախությունից:
Երևի այդ պահին հասկա ցավ, թե ում է ընդմիշտ կորցրել։