Սկեսուրիս ծննդյան օրը իմ համար ճակատագրական եղավ․․․Հենց այդ օրը փլուզվեց 28 տարվա ընտանեկան կյանքս։Այդ օրը մենք նշեցինք սկեսուրիս ծննդյան օրը: Ոչինչ կարծես թե չէր հանգեցնում դժվարությունների: Մենք նստած էինք ուրախ տո-նական սեղանի շուրջ: Նրանք կատա կում էին և ծիծ աղում: Ամեն ինչ այնքան լավն էր: Հետո եկավ հրա ժեշտի պահը, և ես աղջկաս հետ որոշեցինք ճանապարհենլ սկեսրոջս, իսկ ամուսինս բավականաչափ գինովցած էր։
Երբ մենք վերադարձանք, նա քնած էր հա-մակարգչի դիմաց։Աղջիկս գնաց իր սենյակ, և ես որոշեցի սուրճ պատրաստել և երբ փորձ եցի համա կարգիչն անջատել, տեսա, ամուսնուս էջը սոցիա-լական ցանցերից մեկում: Մինչև այս պահը ես չգիտեի դրա գոյության մասին: Տհաճ զգացողություն առաջացավ ինձ մոտ և ես հաս-կացա, որ գլուխս պտտվում է: Բայց աչքերիս ու մտքիս սառել էր ամո ւսնուս չուղարկված հաղորդագրությունը տեսնելիս՝.
«Ես սի-րում եմ քեզ»:Նա պատրաստվում էր հաղորդագրությունն ուղարկել իր գործընկերուհուն:
Ես քար ացա: Ոտքերս չէի զգում: Ձեռքերս դողում էին: Արցունքներս հոսում էին գետի պես: 28 տարի ներն անցան աչքերիս առաջ: Եվ ուրախություն և վիշտ: Դժբախտություն և հաջողութ-յուն, ամեն ինչ անցավ, և ես մնացի միայնակ կոտրված սրտով: Խաբված: Ավեր ված: Ես չէի հիշում, թե ինչպես հասա դստերս սենյակ: Ես միայն հիշո ւմ եմ, որ աղ ջիկս իրեն չկորցրեց ինձ պես:Ինձ հետ միա-սին վերցրեց նոութբուքը,լուսանկարեց նամակագրությունը և ամուսնուս նամակն ու ուղարկեց հասցեատիրոջը, որից հետո աղջիկս իր էջից գրեց․ <<մենք պատրաստ ենք հայրիկիս տալ քեզ, կարող ես գալ և տանել նրան>>:
Աղջիկս ինձ հանգստացնող տվեց և ուղեկցեց ինձ դեպի սենյակ: Ամո ւսինս այդպես էլ նստած քնեց: Լուս աբացին, գործընկերուհին զա նգահարեց նրան: Խոսակցությունը տևեց ընդամենը մի քանի վայրկյան: Նա պարզ ապես բարձ րացավ իմ սենյակ, ներս մտավ, անքա ղաքավարորեն վերցրեց իր բաճկոնը և հեռացավ:
Ես նրան նայելու ուժ չունեի: Մնացել էին ոչ խոսքեր, ոչ էլ զգացմունքներ:Հասկանում եք, ոչինչ չի մնացել: 28 տարիները պարզապես մն ացին անցյալում: Եվ հիմա ես մնացել եմ միայնակ: Ոչ, ես միայնակ չեմ: Ես ունեմ դուստր և այն ուժը, որով ես ստիպված կլինեմ առաջ գնալ: