Երեկ իրիկունը նստած հաց էինք ուտում ես ու կնիկս: Մերս հրաժարվեց, ասեց, որ չի ուզում ուտի, ախորժակ չունի: Ես ու կնիկս կերանք վերջացրինք, կնիկս սկսեց սեղանը հավաքել: Մեկ էլ մերս ասեց. Փոշմանեցի, հարս ջան լցրու ուտեմ: Կնիկս շրջվեց ու գոռ աց մորս վրա. Նոր սեղանը դրած էր, ինչի չկերար, հիմա քո համար էլի պիտի սեղան դնեմ, դրած էր ուտեիր:
Մերս մե ղա վոր հայացքով նայեց կնգաս ու ասեց. Բալա ջան, էդ պահին չէի ուզում, հիմա եմ ուզում: Կնիկս ֆշշացրեց ու նորից սեղան դրեց: Ես լուռ հետևում էի: Սպասեցի մինչև մորս համար ճաշը լցրեց: Կնիկս չզգաց, որ կա տա ղությունից եռում եմ: Մերս գլուխը կախ նստեց, սկսեց ուտել: Կերավ վերջացրեց, ուզում էր սեղանը
հավաքել, չթողեցի: Սպասեցի կնիկս սեղանը հավաքեց, վերջացրեց, թևից բռնեցի ու տնից դուրս վռնդեցի: Ասեցի. Ով իմ մոր վրա կգոռա, իմ կյանքում տեղ չունի: Կնիկս նե րողություն խնդրեց, բայց ինձ իրա ներողությունը պետք չի: Թքեմ էն տղամարդու երեսին, ով պիտի ների նրան, ով իրա մոր հետ վատ կվարվի: