Մենք ունենք հանրային ավտոկայանատեղի մեր բակում: Մենք կայանում ենք այնտեղ, որտեղ մեր բախտը բերի: Բայց երբեմն իմ բախտը բերում է: Սա այն դեպքն է, երբ ես տուն եմ վերադառնում աշխատանքից կեսօրին, և բոլոր կայանատեղերն անվճար են: Հետո մեքենաս կայանում եմ իմ ուզած տեղը: Երկու շաբաթ առաջ ինձ մոտեցավ մի հարևան։ «Լսիր, հարևան, սա իմ տեղն է։ Այլևս այստեղ չկայանես մեքենադ», — ասաց նա: — Ինչի՞ց հանկարծ վերցրիր, որ դա քո տեղն է: Ես զարմացած էի. -Այնտեղ տարածքը ասֆալտի վրա ներկված է ներկով, իսկ իմ անունը ցանկապատի վրա է։ Արդյո՞ք դա բավարար չէ ձեզ համար: Դե, ես քեզ զգուշացրի, — ասեց ու գնաց:
Իսկ մի երկու օր հետո ես ավելի շուտ վերադարձա աշխատանքից ու մեքենան կայանեցի այնտեղ, որտեղ հարմար էր ինձ։ Առավոտյան մեքենայիս չորս անիվները կտոր-կտոր էին արված: Ես խու ճա պի չմատնվեցի, այլ նայեցի մուտքի մոտ տեղադրված տեսախցիկի տեսագրությունը։ Տեսարանն ինձ չզարմացրեց. Այս կեղտոտ արարքի հեղինակը իմ հարևանն էր: Տեսանյութով հանդերձ գնացի ոստ իկանո ւթյան մոտակա բաժին, հայտարարություն գրեցի ու գնացի աշխատանքի։ Այդ օրվանից ես մեքենաս կայանում եմ իմ սիրելի վայրում, երբ կարող եմ: Ավտոկայանատեղի «արքան» չի համարձակվում ճռռալ անգամ. Բայց նրա փոխարեն ինձ մոտեցավ նրա կինը.
Ներիր իմ ամուսնուն: Հետ վերցրու քո դիմումը: Նրան կարող են հեռացնել աշխատանքից, մեր երեխեքը դեռ փոքր են, — նա հեծ կլտաց և կո կորդ իլոսի արցունքներ թափեց։ «Ես ձեզ հետ խոսելու բան չունեմ։ Եթե ամուսինդ ասելիք ունի, թող գա ինձ մոտ։ Եվ իրոք, եթե այս հիմարը գա, ներողություն խնդրի, վնասը վճարի, ապա ես ոստիկանությունից հետ կվերցնեմ իմ հայտարարությունը։ Բայց նա վա խկոտ է, թաքնվում է կնոջ ու երեխաների հետևում։ Եվ ես մտադիր չեմ հետ գնալ՝ նրա կնոջ կե ղծ արցունքների պատճառով։