Ամուսինս իմ կյանքի լավագույն մարդն էր։ Ես ապրում էի նրա հետ լիարժեք կյանքով, նա ինձ ոչինչ չէր մերժում: Ամուսինս ոսկե ձեռքեր ուներ, և նա միշտ կարող էր հաղթահարել ցանկացած դժ վարություն, բայց մեզ համար անսպասելիորեն ավարտվեց մեր հեքիաթը։ Ամուսինս դարձավ ավտովթ արի զո հ: Ես չէի պատկերացնում իմ կյանքն առանց նրա, նույնիսկ երկար ժամանակ չէի կարողանում տանից դուրս գալ, իսկ տանը խեն թանում էի, քանի որ ամեն ինչ, ամեն առարկա կարծես սպասում էր ամուսնուս վերադարձին… Ընկերուհիս հրավիրեց ինձ գնալ իր հետ աշխատանքի։
Ամուսինս մեզ այնքան գումար էր թողել, որ ես կարողանամ լիարժեք հարմարավետության մեջ ապրել մինչև խոր ծերություն, բայց ես ուզում էի նաև, որ հնարավորության դեպքում իմ միակ որդու համար հարմարավետություն և վստահություն ապահովեմ։ Ես ընկերուհուս հետ մեկնեցի: Այնտեղ սկսեցի խնամել 67-ամյա մի կնոջ։ Դա 17 տարի առաջ էր։ Այս ընթացքում ես կարողացա որդուս համար հարսանիքի, բնակարանի գումար վաստակել, ինչպես նաև թանկարժեք նվերներ եմ պատրաստել երեք թոռների համար։ 3 տարի առաջ ես որոշեցի վերադառնալ հայրենիք և այդ պատճառով որդուս խնդրեցի ինձ համար բնակարան գնել իմ ուղարկած գումարով։
Նա համաձայնեց առանց առարկության։ Այսպիսով, ես վերադարձա, բայց որդիս ու հարսս այնքան էլ ուրախ չէին ինձ տեսնելու համար: Պարզվեց, որ բնակարանս տվել են իրենց ավագ որդուն, ով կնոջ հետ տեղափոխվել էր այնտեղ։ «Ճանճից փիղ մի սարքիր, մայրի՛կ,- վրդովվեց որդիս,- որտեղի՞ց իմանայինք, որ կգաս, կարծում էինք, որ այնտեղ կմնաս»: Կարծում եմ՝ նա պարտավոր է ազատել իմ բնակարանը, քանի որ այսքան տարի աշխատել եմ տղայիս համար, նա էլ ինձ այդպես է պատասխանում. Թող նա հոգա իր երեխաների մասին: