Նվիրվում է բոլոր ծնողներին: Եվ մի օր նրանք կծերանան։ Եվ գուցե ստիպված լինեք հոգ տանել ձեր ծեր ծնողների մասին:
Դա հեշտ չէ։ Եթե նույնիսկ լավ ու ջերմ հարաբերություններ ունեք ձեր ծնողների հետ, ձեզ հարկավոր կլինի համբերություն, պատասխանատվություն և կարեկցանք: Նրանք կդառնան ֆիզիկապես թույլ և թույլ:
Բացի այդ, տարիքի հետ անդառնալի փոփոխություններ են տեղի ունենում հոգեկանում: Դու տեսնում ես նրանց անզորությունը։ Եվ սիրտդ ցա վում է սիրուց և խղ ճահարությունից: Եվ միևնույն ժամանակ դուք կհոգնեք ու երբեմն կզ զվեք դրանցից։ Մենք գիտենք, թե ինչպես են երեխաները մեծանում՝ 3, 5, 12, 16 տարի… Բայց մենք չենք հասկանում, թե ինչ է կատարվում ծեր ծնողների հետ: Նրանց հետ շատ դժվար է։ Նրանք կարող են չա րաճ ճի լինել մանրուքների պատճառով: Չեն հնազանդվում, երբ նրանց կոչում եք ճիշտ ապրելակերպի: Բայց, այնուամենայնիվ, նրանք չափահաս են և նրանց պետք չէ վերաբերվել ինչպես երեխաներին և պետք է վերաբերվել պատշաճ հարգանքով։ Նրանք կմոռանան մեկ կամ մեկ ժամ առաջ տեղի ունեցածը։ Ծերության ժամանակ կարճաժամկետ հիշողությունը ձախողվում է: Այսպիսով, նրանք չեն հիշում, թե արդյոք անջատել են թեյնիկը: Նրանք շատ կխոսեն անցյալի մասին։ Քանի որ երկարաժամկետ հիշողությունը դեռ կենդանի է: Եվ քանի որ նրանց քիչ ապագա է մնացել։ Եվ նրանք ճանաչում են նրան: Նրանք նորից ու նորից կպատմեն նույն պատմությունը։
Դա հոգնեցուցիչ է։ Բայց հանգստացեք: Ձեզանից ոչինչ չի պահանջվում։ Ուղղակի լսեք. Կամ ձեւացրեք, թե լսում եք: Ծեր ծնողների մասին հոգ տանելը հեշտ չէ։ Եվ կրկնակի դժվար է, եթե ծնողներդ կատարյալ չլինեին: Եվ վի րավորանքը ապրում է հոգում: Լինում են պահեր, երբ չեն հասկացել, չեն աջակցել, դա տապար տել են։ Նրանք անարդար են վարվել. Դու ապրում ես այն ցա վի մեջ, որը քեզ պատճառել են քո ծնողները։ Իսկ դու բար կանում ու կա տաղում ես նրանց վրա։ Եվ հիմա դուք պետք է ծախսեք ձեր ժամանակը և գումարը սխալ ծնողների վրա: Բայց մի ակնկալեք, որ տարեցների խնամքը կբո ւժի ձեր վեր քերը: Ընդունեք, որ դուք վի րավորված եք անցյալում նրանց արարքներից: Բայց հիմա, դուք չպետք է թափեք ձեր դժ գոհությունները նրանց վրա և վարվեք նույնը, ինչ նրանք արեցին ձեզ հետ: Կամ պահանջեք, որ նրանք ընդունեն, որ սխալվել են: Պարզապես թվում է, որ եթե նրանք համաձայնվեն քեզ հետ (անկեղծ, թե ոչ), ապա դու ավելի լավ կզգաս։
Դա չի լինի: Դժվար է հոգ տանել ծեր ծնողների մասին: Ի վերջո, կա նաև սեփական կյանք: Եվ ես ուզում եմ շատ բան անել: Բայց փոխարենը պետք է հոգ տանել ծեր ծնողների մասին։ Եվ նաև գալիս է այն ըմբռնումը, որ մի օր այս բարի ձեռքերն այլևս չեն գրկելու քեզ, որ կառչելով նրանցից՝ դու պաշտպանված չես զգա ահեղ աշխարհից: Դուք չեք լսի նրանց իմաստուն խորհուրդները։ Իմ սիրելի ընտանիք… Բայց մինչ նրանք կան: Թող նրանք թույլ ու տ կար լինեն: Դուք զգում եք, որ մենակ չեք։ Քանի դեռ նրանք ողջ են, մենք դեռ կարող ենք մի փոքր երեխա լինել։ Դուք նայում եք նրանց: Այն մարդկանց վրա, ովքեր այդքան քիչ ապագա ունեն: Եվ մտածեք ձեր երեխաների մասին, ովքեր ամեն ինչ առջեւում ունեն։ Ձեր երեխաները անկախանում են ձեզանից: Մյուս կողմից, ծնողներդ քո կարիքն ունեն։ Դուք տեսնում եք սկիզբն ու վերջը:
Ծագումը և անհետացումը. Լուսաբաց և մայրամուտ. Եվ դա տարօրինակ է: Եվ մի քիչ սար սափելի: Այն բանից, որ հանկարծ հասկանում ես, որ մի օր ծերության բեռը կգա քեզ վրա։ Եվ արդյո՞ք ինչ-որ մեկը կլինի ձեր կողքին: Եվ որքան բախտավոր կլինեք, եթե այդ մարդը համաձայնի լսել նույն պատմությունը, որը դուք կպատմեք հարյուրերորդ անգամ։