Ամուսինս 47 տարեկան ա, բայց մեր ամեն քայլը զանգում ա մորն ասում ա․․․Չգիտեմ, ոնց դրա դեմն առնեմ։Ամուսինս առաջին հայ ացքից շատ նորմալ ու անկախ մարդ էր։ Ուներ իր անձնական գործը, բիզնեսը, որով էլ զբաղված էր ողջ օրը։ Դա, սակայն, միայն եր ծանոթության փուլում էր, հետո շատ ու շատ այլ բաներ ի հայտ եկան։
Մասնավորապես պարզվեց, որ նա ընդհանրապես անկախ տղամարդ լինելուց հեռու է։ Ինչ լինում է, ինչ անում ենք, զանգում է ու մորը պատմում։Ախր շատ տգեղ է, տեղ- տեղ էլ անձնական բնույթի, ինչից էլ խուսափում եմ։ Այսինքն՝ ճիշտ հասկացեք, եք ոչ թե վատ եմ զգում ինձ, որ, օրինակ, քույրերիս հետ գնում եմ սրճարաններ, այլ կարիք չեմ տեսնում սկեսուրիս այդ մասին տեղյակ պա հելու։
ԿԱմ, օրինակ, գնացել էինք լողազգեստ գնելու մեր ճամփորդության համար, ամուսինս էլ հենց հասանք տուն, նկարեց ու մորն ուղ արկեց։Անչափ տհաճ է տեսնել նման վերաբերմունք, ուղղակի մի բան կասեմ՝ սիրելի կանայք ու աղջիկներ, ամուսնացեք միայն ու միայն անկախ տղամարդկանց հետ։