64 տարեկան եմ,բայց տղես ստիպում ա, որ աշխատեմ․Ասեցի ինձ նորմալ գործի չեն ընդունի,ասեց զուգարան էլ չե՞ս կարա մաքրես․
Ընենց շշպռցրեցի, բայց սրտիս դարդ եղավ։Մարդս ժամանակին լավ փող էր աշխատում, բայց շատ վատ բնավորություն ուներ ու ես
չդիմացա, տղուս վերցրի ու հեռացա:
3-4 տարի անց նա հեռացավ այս աշխարհից: Իրանից ինձ երկու սենյականոց բնակարան մնաց: Էդ բնակարանը վարձով եմ տվել:
Հիմա թշակառու եմ, շատ քիչ եմմ ստանում: Եթե էդ վարձը չլինի, ես կորած եմ:Տղես վեց ամիս աառաջ ամուսնացավ: Կնիկը մտելա
ուղեղը, ուզում են, որ էդ երկուսենյականոցը իրանց տամ:
Տղուս ասում եմ, որ ես էդ գումարով եմ ապրում, ասում ա, գնա աշխատի: Ասում եմ, ես 64 տարեկան եմ, ինձ ո՞վ աշխատանքի կվեր
ցնի: Շուռ եկավ ասում ա. Զուգարա՞ն էլ չես կարա լվանաս: Էդ խոսքից հետո կա տա ղեցի, ասեցի.
-ԿՆգադ ու իրա մորը տար թղ զուգարան լվանան, չե՞ս ամաչում, դու ինձ ուղարկում ես զուգարան լվանալու: Դու ինքդ արդեն պիտի
մտածես ինձ օգնելու մասին:Ասեց.
-Իմ վրա հույս չդնես, ես քեզ չեմ կարա պահեմ: Տնիցս դուրս արեցի, ու ասեցի, որ էլ չեմ ուզում իրան տեսնեմ: Բայց հիմա սիրտս մղ
կտում ա, ախր շատ կո պիտ խոսացի հետը: