Դեռ փոքր էի, երբ հայրս ու մայրս մահացան․ Բոլորը ինձ որբ էին ասում․ Մի օր տատս այդ ասողներին ընենց պատասխան տվեց,
որ․․․Ես շատ փոքր եմ եղել, երբ էտ դ ժբախտ պատահարը տեղի ունեցավ ու ծնողներս հե ռացան կյանքից: Հիմա նույնիսկ շատ ա-
ղոտ եմ իրենց հիշում, նկարները միակ հիշողությունն են:
Չեմ ցանկանա ինչ-որ մեկը զգա էն ինչ ես եմ զգում: Ինձ տատիս ու պապիս են պահել, մեծացրել ու մարդ սարքել: Հիմա տատիկսա
մնացել մենակ, երկուսով ենք ու չեմ պատկերացնում ինչ կլինի իմ հետ, եթե ինքը չլինի:Հիշում եմ էտ սկզբում ինչ դժ վար էր տատի
կիս համար, ինչերի միջովա անցել ու ինչքան ուժա գտել մեջը, որ ինձ պահի:
Ամբողջ կյանքում աչքերը մնացին տխ ուր: Հիշում եմ, որ ով գալիս էր մեր տուն էտ դեպքուց հետո, փոխանակ մխիթարելու ու լավ
բաներ ասելու, տատիիս ասում էին` մնաց որ բ էս խեղճը, անտոր երեխա: Տատիս էլ ջղ այնանում էր ասում էր անտեր չի, մենք ենք
իրա տերը, մենք էլ չլինենք Աստված ա իրա տերը:Մի աբգամ հերթական բարեկամը ասեց, ումա պետք էս երեխյ աօրելը, հետները
լիներ, թե չէ որբա մեծանում համ դուք եք տանջվում համ ինքը:
Էտ կնոջը տատիս էլ չէր սիրում, որովհետև շատ կարճ էր խելքը ու սենց հիմարություններ էր խոսում միշտ: Տատիս ջղա յնացավ ա-
սեց լսի ուրեմն, էս երեխեն Աստծո պահած երեխեն ա, ու անտեր չի, ոչ էլ ո րբ, իրա ծնողները կան ու միշտ իրա հետ են լինելու: Որ
բը էնա, ում ծնողը լքումա:
Նեկ էլ էս երեխուն կամ ինձ տենց բան եք ասել,էս տուն ոտք չդնեք:Տատս էն օրը քցեց էտ կնոջը, որ արցո ւնքները հազիվ էր զսպում:
Այկ էդքան ուժեղ կին էր իմ տատը, որ էտ դժվար պահին ինքը լույս էր տեսնում: Երախտապարտ եմ լինելու ողջ կյանքս