Ես իմ ամբողջ կյանքը նվիրել եմ օտարներին։ Սկզբում ապրում էի հանուն ամուսնուս, իսկ հետո հանուն իմ երեխաների։ Եվ միայն վաթսուն տարեկանում ես հասկացա, որ պետք է ինձ համար ապրեմ: Ես սթափվեցի, երբ լսեցի այս խոսքերը սեփական որդուցս. — Դու կապրես տատիկիդ հետ, պետք է մի քիչ համբերես։ Նա իր տղային ու հարսին բերեց իմ տուն։ Ինձնից թույլտվություն էլ չխնդրեց, միայն բերեց, ասաց, որ այստեղ են ապրելու։ Եվ պատկերացնու՞մ եք, նա խնդրեց իր որդուն համբերել մինչև ես … Այդ պահին կարծես արթնացա խորը քնից։
Ես ընդամենը վաթսուներեք տարեկան եմ, և ինձ արդեն թա ղում են։ Ես ամբողջ կյանքս ապրել եմ ուրիշների համար, նախ ամբողջ հոգիս դրել եմ ամուսնուս հետ հարաբերությունների մեջ, իսկ հետո երեխաներ մեծացնելու համար։ Ինչո՞ւ գոնե հիմա չեմ կարող ինձ համար ապրել։ Թոռնիկիս ու հարսիս տնից վռ նդեցի:Երբ ես ու ամուսինս երիտասարդ էինք, ամեն ինչի ինքներս էինք հասնում, ոչ մեկից ոչինչ չէինք խնդրում։ Թող նրանք էլ մի քիչ ջանք թափեն։ Իհարկե, երբ ես գնամ, իմ ողջ ունեցվածքը կկտակեմ երեխաներիս, բայց ես դեռ ողջ եմ և չեմ ձգտում դեպի գե րե զման։
Ես ուզում եմ իմ վերջին տարիներն ապրել խաղաղ ու հանգիստ, չեմ ուզում իմ տանը երիտասարդներ տեսնել։ Սա լրիվ ուրիշ սերունդ է։ Ես դրա իրավունքը ունե՞մ: Բնակարանիս համար ինքս եմ կուտակել, ըստ փաստաթղթերի՝ այն բացառապես ինձ է պատկանում։ Հան գու ցյալ ամուսնուս բնակարանն անցել է որդուս: Տղաս վիրավորվեց, երբ թոռնիկիս չընդունեցի, նա ինձ հետ չի խոսում. Բայց ամենից զայրացնողն այն է, որ նա ուզում է իր որդու համար իմ բնակարանից մի մաս պոկել։ Չգիտեմ, որտեղ եմ սխալվել, միգուցե սխա՞լ եմ դաստիարակել որդուս: