Ես իմ մայրն ունեմ, չեմ կարող քեզ մամա ասել,-ասաց հարսս, բայց չգիտեր, որ կյանքը բումերանգ ա․ Երբ իր տղան ամուսնացավ․․․
Ես հարազատ մայրիկ ունեմ, չեմ կարող քեզ մայրիկ ասել,-ասաց հարսս․ Երբ ամուսնացավ իր որդին․․․ Երբ Ելենը ամուսնանում էր,
մինչ հարսանիքը նա ինքն իրեն խոստացել էր, որ սկեսուրին երբեք մայրիկ չի ան-վանելու:
«Ես ունեմ մայրիկ,- մտա ծում էր նա, -ինչի հա մար էլի ինչ-որ մեկին մայրիկ անվանեմ…»․
Ելենի սկեսուրը լուրջ, պահանջկոտ կին էր, բայց չար չէր: Սկզբի ժամանակները նա երեխաներին օգնում էր գումարով, դրա համար
էլ շատ արագ կարողացան գնել բնակարան և մեքենա:Սակայն Ելենը առաջվա պես նրան դիմում էր «դուք»-ով:Մի անգամ տիկին
Թամարան ասաց հարսին.
-Քո որդիները արդեն մեծ տղաներ են, իսկ դու ինձ դեռ «դուք»-ով ես դիմում,— փորձեց հաս կացնել, որ երբեք իրեն մայրիկ չի անվա-
նել:
-Կարող եմ ձեզ անուն-հայրանունով դիմել, -ժպտալով պատասխանեց հարսը: Սկեսուրը լռեց և այլևս չվերադարձավ այդ խոսակցո
ւթյանը:Երբ Ելենի ավագ որդին պատ րաստվում էր ամուս-նանալ, նա միանգամից որոշեց, որ կնեղանա, եթե հարսն իրեն չանվանի
մայրիկ:
«Չեմ ուզում սկեսուրիս պես լինել, ամբողջ կյանքս սպասել, որ ինձ մայրիկ անվանեն…»Հենց հարսանիքի օրը երիտասարդ հարսիկը
նվերն ընդունելու պահին անկեղծորեն ասաց Ելենին.
-Շնորհակալ եմ, մայրիկ: Ելենը կարծեց, որ դա պատահական ստացվեց, հուզ-մունիքց: Բայց մյուս օրը հարսը նորից այդպես դիմեց
իրեն:
Ելենն այնքան ուրախացավ, դա այնքան հաճելի էր: Մյուս օրը Ելենը որոշեց գնալ սկեսուրի տուն, ինքն էլ չէր հասկանում, թե ինչի
համար: Նա չէր էլ պատրաստվում նրան մայրիկ անվանել,
սակայն թեյ խմելիս բերանից դուրս թռավ.
-Լավ դե, մայրիկ, թող միայն մուրաբա լինի թեյի հետ,- և իսկույն լռեց: Ելենի համար ան սովոր էր. առաջին անգամ կյան քում սկեսու-
րին այդպես դիմեց: Տիկին Թամարան ձևացրեց, իբր արտասովոր բան չի եղել, սա կայն դեմքի արտահայտությունը փոխվեց, թեթև ժպիտ եկավ:
Տան ճանապարհին Ելենը զգաց, որ հոգում թեթևո ւթյուն կա: Մի փոքր էլ տխո ւր էր, որ այդքան տարի սկեսուրին մայրիկ չի ասել,
բայց հույս էր տա լիս այն, որ ուշ չէ սխալը ուղղելու համար: Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ