Այն, որ 2018 թվականին մեր աշխարհը լքած Իոսիվ Դավիդովիչ Կոբզոնը հայ որդի է ունեցել, վերջերս պատմել է նրա այրին՝ Նինելը (Նելլի)։
Սիրելի ամուսնու հեռանալուց ընդամենը երեք տարի անց Նելլին վերջապես հանրությանը հայտնեց, որ ինքն ու իր ամուսինը երրորդ երեխային են մեծացնում՝ որդեգրվածին։ Հետաքրքիր է, որ սկզբում կինը չի նշել Կոբզոնի որդեգրած որդու անունը։ Նա միայն ասել է, որ նա հայ է։
Նա այժմ ապրում է Հայաստանում
Արդեն դարձել է ալեհեր տղամարդ:
Սակայն հետո Իոսիվ Կոբզոնի այդ որդեգրած որդու անունը, այնուամենայնիվ, հայտնի դարձավ հանրությանը։ Ինչպես պարզվեց, նա Հայաստանում շատ հայտնի հասարակական գործիչ է, ով իր կարիերան սկսել է որպես ERAZ գործարանում որպես ավտոմեխանիկ, գործարար և բարերար, սեփական բարեգործական հիմնադրամի ղեկավար Արտակ Թովմասյանը։
Արտակ Թովմասյանն իր հայրենիքում հայտնի է նաև որպես քաղաքական գործիչ՝ Ղրիմում Հայաստանի նախկին պատվավոր հյուպատոս, ԱՊՀ գործադիր կոմիտեի նախագահի խորհրդական։
Արտակը երկար տարիներ ընկերություն է արել Իոսիֆ Դավիդովիչի հետ, շատ հայեր դա գիտեին։ Թովմասյանն ու Կոբզոնը, ըստ երեւույթին, նույնիսկ ընդհանուր բիզնես ունեին՝ «Դվին» հյուրանոցը, որի սեփականատերն այժմ Արտակն է։
2019 թվականին Արտակը Երևանում կազմակերպել էր բարեգործական շքեղ համերգ՝ նվիրված Իոսիֆ Դավիդովիչի հիշատակին։ Վառ հիշարժան շոուին մասնակցել են մեծ բեմի բազմաթիվ հայտնի ռուս և հայ աստղեր։
Սակայն այն, որ Արտակը մանկուց դաստիարակվել է Կոբզոնների ընտանիքում, իսկական բացահայտում էր հայ հասարակության համար։ Սակայն Նինել Կոբզոնը դեռ չի բացահայտել տղայի որդեգրման հատուկ մանրամասները։
Հայտնի է, որ Արտակը ծնվել է 1966 թվականի սեպտեմբերի 16-ին, երբ Կոբզոնն արդեն երեսուն տարեկանից փոքր էր։ Իոսիֆ Դավիդովիչի ընտանիքում տղան հայտնվել է, ամենայն հավանականությամբ, արդեն հինգ տարեկանում՝ Նելլիի հետ ամուսնությունից հետո։
Նշենք, որ ինքը՝ Իոսիֆ Կոբզոնն իր կենդանության օրոք մոտ կես դար շատ ընկերական է եղել մեծ երաժշտության աշխարհի բազմաթիվ ականավոր հայերի հետ՝ Առնո Բաբաջանյանից մինչև Կոնստանտին Օրբելյան և Միքայել Թարիվերդիև։
Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոց շքանշանով պարգևատրված Իոսիվ Դավիդովիչը ամբողջ սրտով պաշտում էր գեղեցիկ Հայաստանը։ Խորհրդային աստղերից առաջիններից մեկը 1988-ի դեկտեմբերին արձագանքեց Սպիտակին և Լենինականին։
Օգնեց այնքան, որքան կարող էր։ Եվ ամեն անգամ գալով այստեղ՝ Հայաստան, ասում էր.
«Ես այստեղ հյուր չեմ, ես այստեղ եմ, ինչպես տանը: Հիմա Հայաստանն իմ երկրորդ տունն է»: