Վերջերս կնոջ հետ հաճախ էինք վիճում․ Որոշեցի բաժանվել նրանից՝ կնոջս թողեցի գնացի խոպան, բայց․․․Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ մի քանի ամիս անց վազելով կվերադառնամ նրա մոտ․․․13 տարի ապրելուց հետո որոշեցի բա ժանվել կնգանիցս:Ես սկսել էի մտա ծել, որ մեր ամուսնությունը սխալ էր։
Կնգաս հետ էլ յոլա չէինք գնում, ամեն մանրուքի պատճառով վի ճում էինք, իրար տանել չէինք կարողանում: Որոշեցի թողնեմ գնամ խո պան, էնտեղ էլ գտնել մեկին: Վեց ամիս մնացի օտար երկրում: Ես հանդիպեցի նոր կանանց: Սկզբում դուրս շատ էին գալիս, բայց հետո միանգամից հի ասթափվում էի:
Նրանցից ոչ մեկի հետ երկար հարաբերություններ չէր ստացվում:Ու հաճախ ինձ բռնացնում էի էն մտքի վրա, որ մտածում եմ կնոջս մասին, կարոտում էի: Երեխեքիս էլ էի կարոտում, բայց ավելիշատ կնոջս կարիքն էի զգում: Ես հասկացա, որ նա միակն է, ում կողքին ես ինձ լիարժեք եմ զգում:
Ինքս ինձ հարց տվեցի, թե վերջին անգամ երբ էի կնոջս համար ծաղիկներ գնել:Նույնիսկ չեմ հիշում: Կնոջս այլ աչքերով նայեցի։ Նա սկսեց ինձ թվալ թեթև, կենսուրախ, պարզ, բարի և բաց:
Ո՞վ կմտածեր, որ վեց ամիս առաջ ես վստահ էի, որ կինս բեռ էր և ուզում էի նրանից ազատվել: Երկարատև մենակությունն ինձ օգնեց հասկանալ ինքս ինձ: Կինս նորից դարձավ ինձ համար միակը: