Մի քանի օր առաջ գնացել էի ապագա հարսնացուիս ծնողների հետ ծանոթանալու․ Երբ մտանք ներս, աներս ինձ տեսնելուն պես քար ացավ․․․Մի՞թե նման բան հնարավոր է։Ես ավտոբուսով գնում էի համալսարան: Կանգառներից մեկում մոտ 50-ամյա տղամարդ բարձր ացավ ավտոբուս, նա հազիվ էր բռնվել բազրիքից։ Սկզբում մտածեցի, որ նա հար բած է, բայց ոչ։ Նույն կանգառում իջանք, ես հետաքր քրվեցի, որոշեցի հետևել նրան։
Նա քայլում էր օրորվելով։Նա իրեն վատ էր զգում։ Մինչ ես մտածում էի, թե ինչ կարելի է անել, նա ընկավ գետնին: Ես փորձեցի նրան ուշքի բերել, բայց նա չլսեց ինձ։Մարդիկ այնպես էին անցնում, կարծես ոչինչ էլ չի եղել։ Արագ շտապօգնություն կանչեցի, նա ժամանակ ին եկավ։
Բժի շկը շնորհակալություն հայնեց, քանի որ եթե շտապօգնություն չզանգեի, արդյունքը կարող էր մա հա ցու լինել։ Նույն օրը երեկոյան մի շքեղ կին եկավ մեր տուն,նա շնորհակալություն հայտնեց և մի ծրար դրեց սեղանին:Ես չհրաժարվեցի այդ օգնությունից, քանի խիստ փողի կարիք ունեինք: Ավարտելուց հետո ես գործի անցա Արտակարգ իրավիճակների նախարարությունում.Մայրս հպարտանում էր ինձնով։
-Դու իմ երջանկությունն ես։ Շուտով հանդիպեցի մի աղջկա,պատրաստ էի ամուսնանալ նրա հետ։Նախ,նրան ծանոթացրեցի մորս հետ։ Իմ ընտրյալին անմիջապես դուր եկավ մայրիկս։ Իմ հերթն էր նրա ծնողների հետ ծանոթանալու: Երբ նրա հայրը տեսավ ինձ,քարացավ: Դա այն նույն մարդն էր, որի կյանքը փրկել էի տարիներ առաջ: Անչափ ուրախ էինք, որ այսքան տարի անց մենք նորից հանդիպեցինք։