Ծնողներս միշտ էլ ասում էին, որ ինձ ամուսնացողն իրանք են: Մեր գերդադստանում էտ ընդունված էր, որ գան ուզեն աղջկան, ծնողը եթե հավանեց կտա, չէ՝ չէ: Իմ դեպքում էլ բացառություն չեղավ, չնայած, որ ես հուսյ ունեի, որ սիրելով կամուսնանամ: Բայց դե մեր սաղ գյուղն էլ տենցա ամուսնանում գիտեի գլխիս գալիքը:՝
Ու հենց տեց էլ ծնողներս ինձ ամուսնացրին ինձնից 19 տարի մեծ մարդու հետ: Մեր հարևանի բարեկամի տղեն էր: Ռուսաստանում էր ապրել սաղ կյանք, եկել էր աղջիկ տաներ հետը: Ինքն էլ փողատեր էր, ընդեղ խանութ մանութ ուներ: Հերս դրա համար էլ համաձայնվեց, ասեցի խի ուրիշը վայելի էդ կյանքը, գնա դու վայելի, սեր բան սաղ սուտ ա: Փորձեցի ասեի, որ տարիքը շատ մեծա չեմ ուզում: Ասեցին դրանք սաղ սուտ բաներ ա: Ամուսնացանք գնացինք Ռուսաստան:
Ու հիմա արդեն 2 տարիա ամուսնացած ենք: Ու մի բան կասեմ, իմ բախտը երևի իրոք բերեց, որովհետև ամուսնուս սկսեցի սիրել, իր վերաբերմունքիի համար ու ինքը երբեք ցույց չի տալիս, որ ինձնից մեծ ա: Իմ սրտով անումա ամեն բան, նույնիսկ ոճին ա հետևում, որ երիտասարդ երևա: Աստծուն եմ ծնորհակալ ու ծնողներիս, որ իմ համար ճիշտ ընտրություն արեցին: Ճիշտա միշտ չի, որ լավա լինում ամեն ինչ, բայց իմ բախտը բերեց: