Սգո սրահում եմ աշխատում։ Շատ դժ վար գործա իրականում, որովհետև ամեն մարդու հետ, դու էլ ես ապրում էտ ց ավը ու կապ չունի որ չես էլ ճանաչում։ Նենց դեպքեր են լինում, որ չես կարա քեզ զսպես ուղղակի։ Արդեն քանի տարիա էս գործին եմ ու հասկանում եմ, որ ծ անր ա շատ։
Բայց մի անգամ նենց դեպք եղավ, որ երևի թե միակն էր էսքան տարվա մեջ, որ ահագին ծիծաղել եմ ու մենակ ես չէ։ Ուրեմն մի տատիկ էր մա հացել ու պանիխ իդան արդեն սկսում էր։ Ժամը 5-ն էր հարազատներն եկել էին ու գալիս էին մարդիկ։ Երբ բերեցին տատիկին, պարզվեց տատիկ չի պապիկա ու շփոթմունքա եղել։ Հարևան սրահ տատիկին էին տարել, մյուս սրահ պապիկին էին բերել։ երբ հարազատները տեսան, որ տատիկը չի, մեկն ասեց, ոնց էս տատին պապիա դառել։
Սկսեցին հումորներ անել, ես էլ որպեսզի խայ տառակ չլինեի արագ դուրս եմ եկել սրահից, մտել զուգարան ու սկսել ծիծաղել։ Մինչև հանգստացել եմ դուրս եկել ու էտ հարցը լուծել։ Բախտներս բերեց սրահները մոտիկ էր ու արագ փոխանակում արեցինք։