Ամերիկայում մենք փոքր բիզնես էինք հիմնել։ Թխվածքների խանութ էր, ամեն բան թարմ պատրաստում էինք, իսկ թաղամասի բնակիչներն արագ սպառում էին ամեն բան։ Էնպես է, որ խանութում նաև վաճառում էինք հայկական թխվածքներ՝ գաթա, փախլավա, հալվա։ Եվ ամերիկահայերն ակտիվ գնում էինք մեր պատրաստածը։՝՝՝՝
Մեր խանութից քիչ հեռու մի մուրացկան էր նստում, պատի տա։ Նա անլվա էր, չէր խոսում, միշտ կոպեկներ էր խնդրում բոլորից։ Մենք էլ հա՛մ փող էինք իրեն տալիս, հա՛մ էլ երբեմն թխվածք հյուրասիրում։ Էնպես է ստացվում, որ մի օր մեր խանութը թալանում են ու երբ մենք գաղտնի տեսախցիկներով նայում ենք, որ տեսնենք, թե ով է դա անում, պարզում ենք, որ թալանողն այդ մուրացկանն է, ով հաջորդ առավոտ նորից նույն տեղը նստած մուրում էր, կարծես ոչինչ էլ չի եղել։
Ոստիկանությունը լուծում է մուրացկանի հարցերը, ով իրականում ծպտյալ գող էր։ Եվ գուշակեք, ով է լինում այդ մուրացկանը։
Այդ կեղծ մուրացկանն ազգությամբ թուրք էր, ով ուտելով հայի հացը, նրան էլի մեջքից խփեց։
Պատմությունը բազմիցս ամապցուցել է։ Թուրքը մնում է թուրք