Մենք ամուսնացանք երեք տարի առաջ։ Մինչ հարսանիքը ամեն ինչ լավ էր։ Բայց հարսանիքից հետո ամուսինս կտրուկ փոխվեց։ Ինձանով նա չի հետաքրքրվում։ Նա ինձ վրա ուշադրություն չի դարձնում։ Ես նրա համար դատարկ տարածք դարձա։ Հարսանիքից մեկ տարի անց հղիացա ու երեխա ծնեցի։ Հղիության ժամանակ ես իսկապես նրա ուշադրության կարիքն ունեի, բայց նա չէր կատարում նույնիսկ իմ ամենափոքր խնդրանքները։ Նրանից միայն վի րավորանքներ եմ լսել։ Իրենց ընտանիքում ընդունված էր, որ հարսը պետք է ենթարկվի ամուսնու հարազատներին, հատկապես սկեսուրին։
Նրա ծնողները վի րավորում էին ինձ, գոռում ինձ վրա, բայց նա երբեք ոտքի չէր կանգնում, երբեք չէր օգնում, միշտ իրենց կողքին էր՝ ասելով, որ ինձ դաստիարակում են, ասելով, որ ծնողներս ինձ ոչինչ չեն սովորեցրել։ Երբեմն փորձում էի ինձ պաշտպանել, բայց արդյունքում իրավիճակը վատանում էր։ Մի անգամ սկեսուրս ինձ ծե ծելով փակեց նկուղում։ Ես այնտեղ մնացի ամբողջ երեք օր։ Սկեսուրս անտանելի կին է, հայհոյում է ինձ։ Ամուսնուս հայրն առավոտից երեկո փնթփնթում էր: Միշտ ամեն ինչում ես եմ մեղավոր։ Վերջերս հաճախ եմ մտածում բաժանման մասին, քանի որ այսպես այլևս չի կարող շարունակվել։ Ես չեմ ամուսնացել չարչարվելու, նրանց կողմից վիր ավորվելու համար։
Ամուսնացել եմ, որ ունենամ իմ ընտանիքը, իսկ ընտանիքում միշտ պետք է լինի փոխադարձ հարգանք ու ըմբռնում։ Ամեն օր Աստծուն խնդրում եմ փոխել ամուսնուս, որպեսզի նա դառնա այնպիսին, ինչպիսին ես նրան ճանաչում էի մինչ ամուսնությունը: Տանել չեմ կարողանում նրա ընտանիքին, մեր հանդիպած յուրաքանչյուր պահ ավարտվում է սկանդալով։ Նրանք միշտ վիճելու առիթ են գտնում, եթե առաջ ես լռում էի, հիմա չեմ պատրաստվում լսել նրանց դժգոհությունները։ Երկու ամիս առաջ ամուսնուս ասացի, որ ուզում եմ առանձին ապրել, նա չհամաձայնեց, սկանդալ արեց։ Երեխայիս հետ տեղափոխվեցի ծնողներիս մոտ։ Սկեսուրս լուրեր է տարածել, թե ամուսինս ինձ դուրս է հանել տնից՝ ասելով, որ ես ըմբոստ ու անհնազանդ կին եմ։ Երեկ ամուսինս զանգահարեց ինձ և խնդրեց վերադառնալ։ Երևի հասկացել է իր սխալը։ Ես նույնիսկ չգիտեմ ինչ անել: