Հարսս օրերով գնումա հոր տուն ու չի գալիս, չեմ հասկանում տենց էր թող ոչ էլ ամուսնանար. Մորը ասեցի նենց բան ասեց հեռախոսը ձեռիցս ընգավ
Հետո էլ մարդիկ զարմանում են, թե խի են հարսներն ու կիսուրները իրար հետ կռվում ամբողջ օրը: Ախր ամեն ինչ հենց դաստիարակությունիցա գալիս: Աղջիկների մամաները փոխանակ իրանց երեխեքին սովորացնենք համբերություն ու աշխատասիրություն, մի բան էլ աղջիկների բերանները լեզու են դնում թե հենց ամուսնանաս կիսուրդ հանկարծ չլսես ու միշտ կհակաճառես:
Բնականաբար ես սկզբում շատ ուրախ էի, որ տղես պիտի ամուսնանա: Մինուճարսա, մենք էլ հարուստ չէ, բայց ապահովված ընտանիք ենք ու կարող էինք մեզ թույլ տալ մեծ ու շքեղ հարսանիք անեինք:
Նույիսկ հարսանիքց առաջ հարսիս մեր տուն էի բերել, որ իրենց սենյակի կահույքն ու դիզայնն ընտրի ու մենք իր ուզածով սենյակլում վերանորոգում անենք: Բայց ամուսնանալուց հետո նենց բան արեց, հիմա գլխիս եմ տալիս որ էդքան տեղ եմ տվել դրան:
Ամուսնանալուց հետո հարսս իրան նենց էր պահում, ոնց որ մեր տանը հյուրա, հերիք չի տանը ոչ մի գործ չէր անում, միա բան էլ ամբողջ օրը մոր տանն էր անցկացնում, գալիս էր մենակ գիշերը քնում, առավոտ էլ տղաս տանու էր աշխատանքի, ընդեղից էլ գնում էր մոր տուն:
Մի քանի ամիս տենց շարունակվեց, էլ չդիմացա, զանգեցի մորը: Մերն էլ փոխանակ օգներ մի լուծում գտնեինք, գիտեք ինչ ասեց: Թե իմ աղջիկը ձեր տուն չի եկել որ տան գործ անի ու ձեր համար հաց սարքի, գալիսա տուն էն ժամանակ, երբ իրա մարդնա գործից գալիս: