Շատ եմ լսել, որ ծանոթ-անծանոթ իրենց սկեսուրներից բողոքում են․ Ուրեմն՝ ես ամուսնացածս օրվանից ապրում եմ սկեսուրիս ու իր սկեսուրի հետ ու երբեք չենք կռվել․ Գիտե՞ք ինչի․․․Երբ էջս բացում եմ կամ երկրի մասին վատ լուրեր եմ իմանում կամ էլ տեսնում եմ հարսներն ու կիսուրներն իրարից են բամբասում։
Էնքան տհաճ ա, որ մեր հասարակությունը բան ու գործը թողած, կարևոր խնդիրները թողած սենց ներընտանեկան հարցերը դնում քննարկում ա։ Տենց ծանոթներիցս մեկին տեսա, որ կիսւորի մասին ինչ ասես գրում էր, պատճառնրը կարդում ես հասկանում ես, որ սաղ մակարդակի ու կրթվածության հարց ա։
Հիմա ասեմ․ ես ինչ ամուսնացել եմ ապորւմ եմ կիսուրիս ու իր կիսուրի հետ։ Տանը ունեմ չամուսնացած տեգր։ Բավականին մեծ ըն տանիք ենք, որտեղ երեք կին կա, տարբեր սերունդից ու ժամանակներից, ստեղ բախումներ անհնար ա չլինեն, բայց մեր մոտ երբեք չի եղել մի բան, որը դառնա վեճ կամ մենք 3-ս իրարից խռով լինենք։
Ինչ հարց եղել ա միանգամից խոսել ենք իրար հետ քննարկել ու լուծում տվել։Ոչ թե շատերի պես կուլ տվել, հետո ներս գցել, կուտա կել-կուտակել, տրամադրվել իրար դեմ, ընկերուհուն կամ մեկ ուրիշին պատմել կոնֆլիկտի մասին, նրանք էլ սխալ խորհուրդ են տվել ու ամեն ինչ դառել ա պատմություն ու խորը խնդիրների պատճառ։
Ամեն ինչ ուղղակի ահավոր հեշտ ա՝ պետքա խոսել, չվախենալ, չնեղվել, որ դիմացինդ մեծ ա, քաղաքակիրթ ձևով ամենքը իրա ասել իքը ասի ու քննարկեն հասկանան ոնց լուծեն խնդիրը, ոչ թե դարձնել պատմություն հետո ի լուր աշխարհի էլ պատմել ամեն ինչ։