Հարսիս տանել չէի կարում վուլգար տեսքի ու տատուների համար, բայց էս քայլից հետո իմ աղջկա պես եմ ընդունում․․․Ոսկի սիրտ ունի, հրաշք աղջիկ ա։Ճիշտ է ասում ժողովուրդը՝ մի դատեք, որ չդատվեք։ Էդ մոլորության մեջ ես էի ընկել, երբ առաջին անգամ տղ այիս ընկերուհուն տեսա։
Նա, չնայած տղայիս ներկայացնելուն ու պատմելուն, շատ վուլգարը դուրս եկավ։ Անընդհատ մենակ մտածում էի՝ լավ, թոռներիս սա՞ պիտի լույս աշխարհ բերի, դաստիարակի։ Մի խոսքով՝ էդքան վատ վերաբերմունքով ընդունեցի մեր հարսին։Նրանք ինձ հետ ոչ մի օր չեն ապրել որ իմանամ՝ ինչպիսի աղջիկ է։
Միշտ էլ երբ տեսել եմ, կենտրոնացել եմ արտաքինի վրա, ավելի ու ավելի եմ համոզվել, որ տղայիս ընտրությունը սխալ է։ Բայց էն օր վա կատարված դեպքը կյանքս ու պատկերացումներս լրիվ փոխեց։Ուրեմն՝ էն օրը ճնշշումս բարձրանում է, ուշագնաց ընկնում եմ տանս հատակին։
Թե հետո ինչ է եղել, չեմ հիշում, միայն գիտեմ, որ աչքերս բացում եմ հիվանդանոցում՝ կողքիս՝ հարսս։ Պարզվում է՝ զանգել է, չեմ պատասխանել, վեր է կացել- հասել մեր տուն, դուռը մի կերպ բացել, ինձ էդ վիճակով տեսել, գրկել, տեղափոխել մեքենա ու ուղիղ հիվանդանոց։
Բժիշկներն ասեցին՝ ինքը չլիներ՝ կյանքդ չէինք փրկի։ Ի՞նչ ասեմ, ես էլ ցնցված եմ իմ հարցի էս մեծ սրտից ու էս մարդկային քայլից։ Հիմա աղջկաս նման եմ ընդունում, տեսքը ընդհանրապես կարևոր չի, տղայիս ընտրությունն էլ ավելի լավը լինել չէր կարող։