Ամուսնացա ինձանից 20 տարի մեծ տղամարդու հետ. Մերս ասում էր կփոշմանես, բայց չլսեցի․․․Հիմա, ամուսնությունից ընդամենը մի ամիս ա անցել, բայց արդեն գլխիս եմ տալիս։Գժի պես սիրահարվել էի ինձնից 20 տարի մեծ տղամարդու հետ: Ես 20 տարեկան եմ, ինքն էլ՝ 40:
Էնքան երջանիկ էի, սաղ դեմ էին մեր կապին, բայց ես ոչ մեկին ոչ լսում էի, ոչ էլ ուզում էի լսեի:Մերս մեռավ ասել, որ մի արա տենց բան, տարիքային տարբերությունը շատ մեծ ա, հորդ տարիքին ա, բայց դե էլի եմ ասում, ես գժի նման սիրահարվել էի ու չէի ուզում ոչ մեկին լսեի:
Մի խոսքով, բոլորին դեմ գնալով ամուսնացանք:Հիմա արդեն մի ամիս ա անցել ու տալիս եմ գլխիս, հասկանում եմ, որ սխալ եմ արել, ինքն էն մարդը չէր, ում հետ ես պետք ա իմ կյանքը կապեի:Ինքը միշտ հոգնած ա տուն գալսի, ոչ մի բանի հավս չի ունենում: Մենակ ուզում ա անդադար հանգստանա, իսկ ես չեմ կարում սենց ապրեմ:
Ես ջահել եմ ու չեմ կարա ամբողջ կյանքս գլուխս մտցնեմ կուխնիայում ու դուրս չգամ, ոչ մի տեղ չգնամ: Հիմա չգիտեմ ինչ եմ անելու ու սենց ոնց եմ շարունակելու ապրեմ: