Խեղճ մերս գյուղում գլխին շալ էր գցել, գործ էր անում, մկ էլ նշանածս մտավ ու սենց բան ասեց, որ․․․Մատանիս հանեցի տվեցի իր ան ու ասեցի էլ աչքիս չերևաս։Քաղքենիությունը էլ չափ ու սահման չի ճանաչում, ինչպես հասկանում եմ։ Վառ օրինակ է իմ այս պատմությունը, որը եթե պատմեին, չէի հավատա, բայց հիմա արդեն հասկանում եմ, որ նման մարդիկ իրոք որ գոյություն ունեն։
Բանն այն է, որ իմ սիրելիից, ում հետ նշանվել էի ու պատրաստում էի կյանքս կապել, սենց բան ընդհանրապես չէի սպասի։Բայց դե արի ու տես՝ ամենամտերիմները երբեմն էնպիսի հարվածներ են մարդկանց տալիս, ինչին երբեք ու երբեք չէի կարող սպասել։
Մենք գյուղից ենք, իսկ նշանածս՝ Երևանից։ Երբեք տարբերություն չեմ զգացել մեր ու նրանց միջև մինչև էս պահը, երբ որ նշանածս մեր տուն եկավ այն պահին, երբ մամաս գործ էր անում՝ պանիր էր սարքում, ու գլուխը կապել էր, որ մազեր չընկնեն ուտելիքի մեջ։ Նայեց- նայեց մամայիս, մեկ էլ ասեց․
-Այ քեզ բան, շատ զզվելի ա, ես էլ չեմ ուտի ձեր սարքած պանիրը։
Դեմքը ծամախռեց, դուրս եկավ, իբր թե մայրս էդքան զզվելի էր։ Եռման ջուրը գգլխիս լցնեին՝ ավելի լավ էր։ Անմիջապես հետևից գն ացի, մատանին դրեցի ձեռքի մեջ ու ասացի՝ էլ չտեսնեմ քեզ, եթե էդքան զզվելի ենք։
Բացատրել չթողեցի, ամեն ինչ պարզ էր։ Քաղքենիներին տես, ինչո՞վ ենք պակաս։