Երբ ամուսնացա, քսանյոթ տարեկան էի, ամուսինս՝ քառասունյոթ տարեկան։ Մենք ծանոթացել ենք աշխատանքի վայրում։ Սկզբում ինձ տեղափոխեցին ժամանակավոր՝ վեց ամսով այս ընկերություն՝ երկար գործուղված աշխատակցին փոխարինելու։ Հետո, երբ պայմանագրիս ժամկետը լրացավ, կադրերի բաժնի աշխատակիցներն այլևս չցանկացան ինձ ձեռքից բաց թողնել։ Այդ ժամանակ փոխտնօրենի քարտուղարուհին պարզապես հրաժարական էր տվել և ինձ առաջարկեցին զբաղեցնել ազատված պաշտոնը։
Ես նախկինում երբեք չէի հանդիպել փոխտնօրենին։ Եվ երբ ինձ ծանոթացրին նրա հետ, ես հաճելիորեն զարմացա։ Ես սպասում էի փոքրիկ, ճաղատ գեր տղամարդու, իսկ նա պարզվեց, որ բարձրահասակ, սպորտային կազմվածքով էր: Մեկ տարի անց մենք կորպորատիվ երեկույթ ունեցանք։ Դրանից հետո նա ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց և ես համաձայնեցի: Որոշ ժամանակ անց, նա թոշակի անցավ, բայց մեր ֆինանսականը դրանից չտուժեց: Բայց զգացի, որ ամուսինս սկսում է ձանձրանալ։ Ես ասացի նրան, որ հոբբի գտնի իր համար և նա գտավ:
Նա սկսեց ժամադրության գնալ ծանոթությունների կայքի կանանց հետ: Երբ ինձ ասացին այդ մասին, ես չհավատացի, բայց երբ անձամբ տեսա, պարզապես ցույց տվեց դուռը նրան։ Հետո մենք ամուսնալուծվեցինք. -Դու տեսակով կնամոլ չես։ Ինչու դավաճանեցիր ինձ,- ես նրան հարցրի, երբ դուրս էինք գալիս ՔԿԱԳ-ից։ -Դու ինձնից քսան տարով փոքր ես։ Շուտով ես կդադարեմ քեզ որպես ամուսին բավարարել, իսկ հետո դու կդավաճանես ինձ։ Ես քեզանից նախապես վրեժ լուծեցի…