Հասունանալով երեխաներս սկսեցին հիշել ինձ, բայց ես երբեք չեմ մոռանա, թե ինչպես էին նրանք վարվում ինձ հետ ժամանակին․․․Երբ իմ ամուսինը հեռացավ ինձնից ավելի երիտասարդ կնոջ հետ, իմ երեխաները իր կողմն անցան՝ իրենց սիրելի հոր, որը մեծ ընկեր ության տնօրեն էր։ Տարիներ շարունակ նրանք ինձ լիովին անտեսեցին, և ես մնացի մենակ։ Վերջերս, նրա մահից հետո, ես պարզեցի, որ նա իր ողջ հարստությունը թողել է իր նոր զուգընկերուհուն։
Այդ ժամանակ էր, որ իմ երեխաները սկսեցին հիշել ինձ։ Հիմա նրանք ավելի հաճախ են գալիս ինձ այցելության, բայց ես լավ գիտեմ պա տճառը։ Վերջերս դուստրս սկսեց ակնարկներ անել՝ նշելով, որ ժամանակն է մտածել ապագայի և կտակի մասին։ Նրանք դեռ չգիտեն, թե ինչ է սպասվում իրենց, բայց դա կիմանան իմ մահից հետո։
Տարիներն անցան, և ես ապրել եմ մեկուսացման մի տեսակ մեջ: Իմ երեխաները ինձ նայում էին որպես օտարականի, կարծես մենք տարբեր աշխարհներից էինք։Երբ ամուսնալուծվեցի, դա մեր հարաբերությունների ավարտն էր։ Նրանք որոշեցին կանգնել հոր կողքին՝ ազդեցիկ և հարգված մարդու, և նրա հետ լինելը, անկասկած, ավելի շահավետ էր։ Իսկ ես մնացի մենակ՝ լքված որպես կին և մայր։
Իմ երեխաները շուտով մոռացան ինձ։ Ես նրանց մասին լսում էի ընդհանրական ընկերների միջոցով, տեսնում էի, թե ինչպես են ապր ում իրենց կյանքը հոր և նրա նոր զուգընկերուհու հետ։ Նրանք ճանապարհորդում էին, ճաշում շքեղ ռեստորաններում, ծրագրեր կազմ ում, մինչ ես մնում էի միայնակ իմ բնակարանում՝ նրանցից ամեն նոր լուրը խոր ցավ պատճառելով ինձ։
Մի օր հասկացա, որ պետք է ապրեմ ինքս ինձ համար։ Որոշեցի աշխատելու մեկնել արտասահման, ինչը երկար ժամանակ անց ինձ ազ ատ զգալու հնարավորություն տվեց։Ես բավականաչափ գումար էի խնայել, որպեսզի փոխեմ իմ կյանքը։ Վերանորոգեցի բնակարանս, գնեցի նոր կահույք և որոշակի գումար առանձնացրեցի ծերության համար։
Այդ ընթացքում իմ երեխաները իրենց ընտանիքները կազմեցին։ Լսում էի նրանց ամուսնությունների, երեխաների և տոնակատարությ ունների մասին։ Հետո մի անսպասելի լուր եկավ. իմ նախկին ամուսնու մահը սրտի կաթվածից։ Նա իր ամբողջ հարստությունը թողել էր իր զուգընկերուհուն։ Իմ երեխաները մնացին առանց որևէ բանի, և նրանց ցավը վերածվեց ինչ-որ քնքշանքի իմ նկատմամբ։
Նրանք սկսեցին ավելի հաճախ գալ ինձ այցելության՝ բերում էին նվերներ և հարցնում՝ ինչպես եմ։ Ես նրանց դիմավորում էի ժպիտով, բայց լավ գիտեի, որ նրանց բարությունն ու հոգատարությունը թաքնված նպատակ ունեին։
Այսօր, 72 տարեկանում, ես առողջ եմ, լի էներգիայով և գոհ իմ կյանքից։ Սակայն վերջերս դուստրս սկսել է նրբորեն ակնարկել ժառան գության մասին՝ առաջարկելով, որ մտածեմ կտակ գրելու մասին։
Մի քանի շաբաթ առաջ իմ թոռնուհին, որը նոր էր ամուսնացել, եկավ ինձ այցելության։
«Չե՞ս ձանձրանում այստեղ մենակ, տատիկ,» հարցրեց նա անկեղծ հետաքրքրությամբ։
«Ոչ, ես ինձ այստեղ շատ լավ եմ զգում,» պատասխանեցի։
«Բայց բնակարանը այնքան մեծ է,» շարունակեց նա։ «Հավանաբար դժվար է պահել։ Գուցե ես ու իմ ամուսինը կարող ենք տեղափոխ վել քեզ մոտ։ Դա ավելի զվարճալի կլինի քեզ համար և ավելի հեշտ՝ մեզ համար. չենք վճարի վարձը»։
Ես ժպտացի՝ տեսնելով նրանց իրական նպատակները։
«Ո՞վ ասաց, որ վարձ չեք վճարի,» հանգիստ պատասխանեցի։ «Ձեզ զեղչ կանեմ»։
Թոռնուհիս շփոթված մնաց։ Ակնհայտ էր, որ նա սպասում էր, որ դռները բացեմ ու ասեմ՝ «Վերցրեք ամեն ինչ, ես ուրախ եմ այն ձեզ տալու համար»։ Բայց ես արդեն այլ պլան ունեի։
Մի քանի տարի առաջ ես գրել էի կտակ, որտեղ նշված էր, որ իմ բնակարանը պետք է վաճառվի իմ մահից հետո, և ստացված գումարը պետք է փոխանցվի ֆոնդին՝ հիվանդ երեխաներին օգնելու համար։
Երբ դուստրս դա իմացավ, բարկությունից պայթեց։ Նա մեղադրեց ինձ անարդար լինելու մեջ, ասելով, որ ես գողանում եմ ապագան իմ թոռներից։ Հետո եկավ որդիս՝ ակնարկելով, որ պատրաստ է հոգ տանել ինձ մասին։ Բայց նրանց հանկարծակի «սերը» ինձ չհուզեց։
Իսկ դուք, իմ տեղում լինելով, թույլ կտայի՞ք ձեր թոռնուհուն ապրել ձեր բնակարանում։