Երբ ես գործուղման էի, ծովի ափին հանդիպեցի Հովհաննեսին։ Մեր մենք առաջին անգամ տեսանք իրար, հասկացանք, որ գտել ենք միմյանց: Գործուղումս անց ավ նրա հետ, ուրախ եկա տուն, քանի որ վերադարձա ոչ թե մենակ, այլ ամուսնուս հետ։ Մենք արագ ամուսնացանք, քանի որ քաղաքն անծանոթ էր Հովիկին, սկզբում որոշեցինք մնալ մորս հետ։ Հովիկի համար դժվար էր աշխատանք գտնելը, նա ոչ ոքի չէր ճանաչում, ուստի նստեց տանը։ Արդեն երեք ամիս է և ես հոգնել եմ այդ ամենից: Ես աշխատում եմ առավոտից երեկո, իսկ Հովիկն ուղղակի նստում է վզիս և նա տանը շատ հարմար է զգում իրեն։ Նրա զոքանչը ճաշ է պատրաստում, լվացք է անում, մաքրում։ Իհարկե, նա չէր ուզում աշխատել։
Իսկ հետո սկսվեցին խանդի տարօրինակ տեսարաններ։ Եթե ես ուշ էի գալիս աշխատանքից, նա գոռում էր ինձ վրա. -Եթե քեզ այնքան էլ դուր չի գալիս, որ ես ուշ եմ գալիս տուն, ապա խիղճ ունեցիր,մեքենա գնիր և վերցրու ինձ աշխատանքից, որպեսզի չօգտվեմ հասարակական տրանսպորտից։ Մեր վե ճերը սովորական դարձան և ես հասկացա, որ ես պարզապես չեմ ուզում ապրել այս մարդու հետ: Ես ամուսնալուծության հայց ներկայացրեցի, հետո հիփոթեք վերցրեցի և մորիցս տեղափոխվեցի առանձին բնակարան։ Ամեն ինչ սկսեց լավանալ, սկզբում կարոտում էի Հովիկին, բայց հետո ամեն ինչ անցա վ։ Մի օր որոշեցի մորս համար անակնկալ կազմակերպել ու գործուղումից անմիջապես հետո գնացի նրա տուն։ Բայց մուտքի մոտ հանդիպեցի Հովիկին։
Նա ուղղակի բարևեց և հեռաց ավ։ Տանը մորս մոտ տեսա նրա բաճկոնը պահարանում։ Մայրս ասաց, որ գուցե դեռ չի հասցրել վերցնել բոլոր շորերը։ Այս ամենը անհավանական էր թվում։ Եվ հենց հարևանուհին օգնեց ինձ հասկանալ։ Պարզվում է, որ Հովիկը շարունակում է ապրել մորս հետ. -Իսկ ինչպես հասկանալ սա, այսինքն՝ նախկին ամուսինս ապրում է քեզ հետ, ինչու ես դա թաքցրել։ -Մենք չափահաս ենք, դա ուղղակի ստացվեց։ Ես միայնակ կին եմ և դու ինքդ թողեցիր Հովիկին, նա շատ լավն է: Ես այլևս չէի կարողանում լսել մորս։ Ես թողեցի նրան և այժմ երկրորդ շաբաթն է, ինչ չեմ շփվում նրա հետ, չգիտեմ, թե կոնկրետ ինչպես պետք է վերաբերվեմ նրան։ Չէ որ ես վստահում էի ու հավատում էի նրան, իսկ նա թաքցնում էր ճշմարտությունն ինձնից։